Ana i Mia

Mandragora

Nie byłam na tym forum już bardzo, bardzo długo.
Ja też byłam kiedyś pro-ana. W tamtym roku, wiosną, kwitłam i więdłam w rytm odchudzania. Kościstość była dla mnie ideałem. Kochałam Anę i przeklinałam. Dążyłam do perfekcji, a jednocześnie uwielbiałam destrukcję, już od dawna... Schudłam do 43 kg, przy 170 cm wzrostu.
Wtedy z tym skończyłam. Z różnych względów.
Nabawiłam się zaburzeń odżywiania, nie wiem, czy nie na dobre... Miewam nadal myśli anorektyczne, do tego doszły bulimiczne napady. To pojawia się i znika, by znów wrócić.
Proszę, nie pakujcie się w to. Ana nie jest wyjściem. Ana to nie rozwiązanie. Nie jest żadną przyjaciółką, boginią. Jest demonem. Demonem, którego można w sobie odnaleźć, a później - zdarza się, że on zostaje i psuje, psuje bardzo wiele spraw. Relacje, postrzeganie siebie, wszystko.
Od wagi nie należy uzależniać poczucia swojej wartości. Nigdy. Nie znajdziecie tego, nawet, jak będziecie ważyć 40 kg, to będziecie chciały chudnąć dalej, bo to nadal nie będzie to. Czy warto dać się wpędzić w paranoję dobrowolnie? Stać się szkieletem, stojącym przed lustrem i powtarzającym: "Będę doskonalsza"? Skupiać się tylko na wadze, tracąc tak wiele... Pasję, przyjaciół, dobre kontakty z rodziną... Czuć przeszywające zimno, jakiego doświadczałam... Trząść się zewnętrznie i wewnętrznie... Walczyć z głodem, starając się go przegonić, a on wraca, i wraca... I czuć wielkie osamotnienie, że nikt tego nie pojmie, nie zrozumie, i płakać, i chudnąć dalej... Odchudzanie i bulimia - to zawsze ucieczka. Ucieczka przed sobą i tym, co naprawdę gnębi.
Nie chcę tu prawić kazania. Ale zwróćcie na to uwagę. Pomyślicie: "Ha, ja nad tym panuję, nie skończę tak, jak ta wariatka, co przesadziła". Ale naprawdę, czasami to wszystko tak mocno wciąga, że ciężko nad tym zapanować, dzieje się "samo"...
Przemyślcie to, co napisałam. Nie pakujcie się w to, w co wpakowałam się ja.